Pastrimi i zemrës nga nyjëzat dhe papastërtitë e saj

Pastrimi i zemrës nga nyjëzat dhe papastërtitë e saj

Nga libri: Ndihma e nevojtarit kundër kurtheve të djallit – Igathetu el Lehefan Fi Mesajidi es Shejtan

Autor: Shemsudin Ebu Abdullah Muhamed ibën Kajim el Xheuzije (691-751 H. / 1292-1350)

Përktheu: Bledar Albani

Kjo temë, megjithëse mund të hyjë në temën paraardhëse, siç e sqaruam se kultivimi i zemrës nuk mund të arrihet veçse me pastrimin e saj, por po e veçojmë me temë më vete për të sqaruar domethënien e pastrimit të zemrës dhe nevojën e madhe për këtë dhe për argumentimin e Kuranit dhe Sunetit për të.

Allahu i Madhëruar thotë: “O ti (Muhammed) i mbështjellë (në shtrat)! Ngrihu dhe këshillo! Zotin tënd madhëro! Rrobat e tua pastro! Dhe larg nga Er-Ruxhz (idhujt) qëndro!” [El Muddethir, 1-5].

“Janë ata, zemrat e të cilëve Allahu nuk ka dashur t’i pastrojë (nga mosbesimi dhe hipokrizia); në këtë botë do të ketë turpërim për ta, kurse në botën tjetër do të kenë ndëshkim të madh.” [El Maide, 41].

Shumica e interpretuesve të Kuranit prej të parëve dhe të mëvonshmëve janë të mendimit se me “rrobat”, në ajetin e parë (Dhe rrobat e tua pastroi!) është për qëllim zemra, ndërsa me “pastrimin” është për qëllim përmirësimi i moraleve dhe veprave.

El Vahidi thotë: Interpretuesit janë në polemikë në lidhje me domethënien e këtij ajeti. Atau ka transmetuar nga Ibën Abasi (radiallahu anhu) se ai ka thënë: “D.m.th: Pastroje (zemrën) nga gjynahet dhe nga gjërat që injoranca para Islame i konsideronte të lejuara.”

Po kështu ka thënë Katade dhe Muxhahidi: “Pastroje shpirtin – nefsin (ndërgjegjen, unin) tënd nga gjynahet.”

Fjalë të përafërt me këtë ka thënë  gjithashtu Sheabiu, Ibrahimi (en Nekhai), Dahaku dhe Zuhriu.

Sipas kësaj fjale, “rrobat” janë domethënie për shpirtin (ndërgjegjen, unin) dhe arabët shpesh e përdorin fjalën “rrobë” duke pasur për qëllim shpirtin – nefsin.

Seid ibën Xhubejr thotë: “Njeriut tradhëtar i thuhej: “rrobëndotur” dhe “rrobëprishur”.

Ndërsa Ikrima thotë: “Mos e ndot rrobën tënde as me gjymah as me shthurje.”

Kjo është përcjellë gjithashtu nga Ibën Abasi (radiallahu anhu). Për këtë është argumentuar edhe me fjalën e poetit:

Falënderuar qoftë Allahu! Unë nuk kam veshur rrobë tradhtari

Dhe as nuk vë maskë në kokë nga poshtërimi

Këtë kuptim ka pasur për qëllim ai që e interpreton këtë ajet me fjalët: “Dhe punën tënde përmirëso.” Kjo është fjala e Ebi Razin, nga transmetimi i Mensurit nga Muxhahidi, dhe fjala e Ebi Ravak.

Es Sudij thotë: “Burrit të mirë i thonë: “Ai është rrobëpastër”, ndërsa burrit vepërkeq i thonë: “Ai është rrobëndotur.”

Ndërsa Haseni thotë: “Kuptimi i ajetit është: “Moralin tënd përmirëso!” Kjo është edhe fjala e Kurtubiut.

Sipas kësaj fjale, “rrobat” janë shprehje për të treguar moralin, sepse morali i njeriut përfshin gjendjet e tij ashtu siç rrobat përfshijnë trupin e tij.

Ndërsa El Aufi transmeton nga Ibën Abasi, se në këtë ajet ai ka thënë: “Rrobat që ti vesh, të mos jenë të fituara me rrugë jo të mirë.” D.m.th. pastroi ato nga të qenurit të vjedhura apo të marra me rrugë jo të lejuara.

Ndërsa nga Seid ibën Xhubejr është përcjellë se ai ka thënë: “Zemrën dhe nijetin tënd pastro!”

Ndërsa Ebu el Abbas ka thënë: “Rrobat” janë “veshjet”, dhe thuhet se është për qëllim “zemra”.

Ndërsa dikush tjetër e ka interpretuar këtë ajet me domethënien e drejtpërdrejtë të tij, me fjalën: “Ky është urdhër për pastrimin e rrobave dhe veshjeve nga papastërtitë, me ekzistencën e të cilave nuk lejohet të falësh namaz.” Kjo është gjithashtu fjala e Ibën Sirin dhe Ibën Zejd.

Ebu Is-hak thotë: “Kuptimi është: “dhe rrobat e tua shkurtoji”, sepse shkurtimi i rrobës është më larg të ndoturit, e nëse rrobja tërhiqet zvarrë nëpër tokë, nuk ka siguri nga të ndoturit e saj me papastërti.” Kjo është edhe fjala e Tausit.

Ibën Arafeh thotë: “Kuptimi është: “Gratë e tua pastro!”, sepse shpesh gratë quhen rrobë apo petk i burrit, si në Fjaën e Allahut: “Juve ju është lejuar tashmë që t’u afroheni grave tuaja[1] në netët e agjërimit. Ato janë petk për ju dhe ju jeni petk për to.”[2] [El Bekare, 187].

(Autori thotë) Them: Ajeti në suren Mudethir i përfshin të gjitha këto kuptime dhe argumenton për to me stilin e vëretjejes dhe rezultatit, edhe nëse nuk i përmban në shprehje. Nëse ajo që urdhërohet është pastrimi i zemrës, atëherë pastrimi i rrobës dhe rruga e ndershme e fitimit të saj është plotësim i të parës (pastrimit të zemrës). Në të kundërt, veshja e ndotur i përçon zemrës paraqitje të ndotë, ashtu si edhe ushqimi i ndytë i përçon zemrës të njëjtën gjë. Prandaj është bërë haram veshja e lëkurës së tigrit dhe kafshëve të egra, me ndalimin e të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ue selem) nga këto gjëra, në një numër hadithesh të sakta, të cilat nuk kanë kundërshtim, dhe të cilat tregojnë se çfarë i përçohet zemrës nga veshja e lëkurave të atyre kafshëve.

Veshjet e jashtme ndikojnë në gjendjen e brendshme të njeriut, prandaj është bërë e ndaluar veshja e rrobave të mëndafshta dhe ari për meshkujt, për shkak të ndikimit që përçojnë ato në zemrën e atyre që i veshin ato prej grave dhe ndjekësve të mburrjes dhe mendjemadhësisë.

Qëllimi është se pastrimi i rrobës dhe fitimi i saj me rrugë të ndershme është nga plotësimi i pastrimit të zemrës dhe përsosmërisë së saj.

Nëse gjëja e urdhëruar në ajet është kjo (pastrimi i rrobës), atëherë kjo është mjet me të cilin është për qëllim diçka tjetër, dhe vetë ajo që është për qëllim është më parësore që të jetë e urdhëruar të bëhet.

Dhe nëse gjëja e urdhëruar është pastrimi i zemrës dhe i shpirtit, kjo gjë nuk plotësohet veçse me pastrimin e rrobave gjithashtu. Dhe kështu na bëhet e qartë se Kurani e përmban edhe këtë edhe atë.

Ndërsa fjala e Allahut: “Janë ata të cilët Allahu nuk dëshiron t’ua pastrojë zemrat.” [El Maide, 41], e cila vjen pas Fjalës së Tij: “Dëgjues të zellshëm të gënjeshtrës dhe dëgjues të atyre që nuk kanë ardhur tek ti. Ata shtrembërojnë fjalët nga vendet e tyre.” [El Maide, 41], kjo argumenton se kur njeriu ambjentohet me dëgjimin e të pavërtetës dhe pranimin e saj, kjo i ka ushqyer atij shtrembërim të së vërtetës nga vendi i saj. Nëse e pranon të pavërtetën, atëherë e do dhe e pëlqen atë, dhe kur të të vijë e vërteta ndryshe nga ajo, e kthen dhe e përgënjeshtron atë nëse ke mundësi, e nëse jo, atëherë e shtrembëron atë, ashtu si veprojnë xhehmitë[3] me ajetet dhe hadithet e Atributeve të Allahut, duke i kthyer mbrapsht ato me interpretim, i cili në fakt është përgënjeshtrim i realitetit të tyre.

Ata thonë gjithashtu se këto Atribute të Allahut kanë ardhur në hadithe Ahad (nga transmetimi i një sahabiu të vetëm) dhe kështu që nuk lejohet të merren për bazë në njohjen e Allahut të Madhëruar dhe të emrave e atributeve të Tij. Këta dhe vëllezërit e tyre janë ata të cilët Allahu nuk dëshiron t’ua pastrojë zemrat, pasi që sikur ato të pastroheshin, nuk do t’i kthenin shpinën të vërtetës së Fjalës së Allahut dhe të Dërguarit të Tij dhe nuk do ta ndërronin atë me të pavërtetën. Po kështu edhe të devijuarit prej ndjekësve të dëshirave vetjake, meqënëse nuk u janë pastruar zemrat, e kanë zëvendësuar atë me dëgjimin djallëzor në vend të dëgjimit kuranor të besimit.

Uthman ibën Afani (Allahu qoftë i kënaqur me të!) thotë: “Sikur zemrat tona të pastroheshin (plotësisht), nuk do të ngopeshin me Fjalën e Allahut.”

Pra, zemra e pastër – për shkak të jetës dhe dritës së saj, dhe për shkak të pastërtisë së saj nga ndytësitë dhe papastërtitë – nuk ndjen të ngopur me Kuranin, nuk ushqehet veçse me të vërtetat e tij, nuk kurohet veçse me kurat e tij. Ndryshe nga ajo zemër, të cilën Allahu nuk e ka pastruar; ajo ushqehet me ushqime që i përshtaten asaj në varësi të ndotësisë së saj, pasi që zemra e ndotur është si trupi i sëmurë dhe i ligështuar, të cilit nuk i përshtaten ato ushqime që i përshtaten trupit të shëndetshëm.

Ajeti i mësipërm argumenton gjithashtu se pastërtia e zemrës qëndron e varur nga Dëshira e Allahut të Madhëruar, dhe se përderisa Allahu nuk ka dashur t’i pastrojë zemrat e atyre të cilët flasin të pavërtetën dhe e shtrembërojnë të vërtetën, zemrat e tyre nuk kanë arritur të pastrohen.

Duhet patur parasysh se nuk është e saktë që kjo dëshirë këtu të interpretohet me dëshirën fetare, e cila është urdhri dhe dashuria. Allahu i Madhëruar e ka dashur këtë gjë për ta si urdhër dhe gjë të dashur, dhe jo për t’u realizuar nga ata. Allahu ka dashur pastërtinë për ta por nuk ka dashur që ajo të arrihej prej tyre, për shkak të Urtësisë së Tij në këtë gjë, mos-shfaqja e së cilës është më e urryer tek Ai se sa humbja e pastërtisë prej këtyre njerëzve. Rreth kësaj çështje kemi folur gjërë e gjatë në librin tonë të madh për Kaderin (caktimin e Allahut).[4]

Ajeti i mësipërm argumenton gjithashtu se ai, të cilit Allahu nuk ia pastron zemrën, ka për t’u përçmuar dhe poshtëruar në dynja dhe do të ketë dënim në botën tjetër, në varësi të ndotësisë së zemrës së tij dhe papastërtisë së saj. Ndaj Allahu ia ka ndaluar xhenetin atij personi që ka në zemrën e tij ndotësi dhe papastërti, dhe nuk ka për të hyrë në të veçse pas pastrimit dhe kullimit së saj, sepse xheneti është banesa e të mirëve, ndaj edhe atyre u thuhet: “Ishit të mirë, ndaj hyni në të përgjithmonë.” [Ez Zumer,73]; d.m.th. hyni në të për shkak të virtyteve tuaja të mira.

Edhe përgëzimi në çastet e vdekjes është vetëm për këta dhe për askënd tjetër, siç thotë Allahu:

﴿الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلآئِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُواْ الْجَنَّةَ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ﴾

“31. Kopshtet e Adnit, ku ata do të hyjnë dhe nën të cilët rrjedhin lumenj! Ata do të kenë atje çfarë të dëshirojnë. Kështu i shpërblen Allahu të devotshmit,[5]

32. të cilëve engjëjt ua marrin shpirtrat duke qenë të pastër, dhe u thonë: “Paqja qoftë mbi ju! Hyni në Xhenet për atë që keni punuar!”[6]

[En Nahl, 31-32].

Në xhenet nuk hyn asnjë i keq e i ndyrë, dhe asnjë që ka diçka prej ndotësisë dhe papastërtisë në veten e tij.

Kushdo që pastrohet në dynja dhe e takon Allahun duke qenë i pastër nga ndotësitë e tij, ka për të hyrë në xhenet pa ndonjë vështirësi, dhe kushdo që nuk pastrohet në dynja, atëherë në qoftë se ndotësia e tij është origjinale, si mosbesimtari (kafiri), ai nuk ka për të hyrë kurrë në xhenet, dhe nëse ajo është aksidentale, e përfituar, ai do të hyjë në xhenet pasi të pastrohet në zjarr, duke u filtruar dhe kulluar nga mbetjet që i kanë mbetur dhe e kanë vonuar nga hyrja në xhenet, por që nuk i kanë shkaktuar atij hyrjen përgjithmonë në zjarr, por vetëm sa të kullohet e të pastrohet, pastaj i lejohet të hyjë në xhenet.

Nga Urtësia e Tij, Allahu e ka kushtëzuar hyrjen tek Ai me pastërtinë. Ai që falet, nuk hyn tek Allahu (në namaz) veçse pasi të pastrohet. Po kështu edhe hyrjen në xhenetin e Tij, Allahu e ka kushtëzuar me të punuarit mirë dhe me pastërtinë, dhe në të nuk hyn veçse i miri dhe i pastërti. Pra janë dy pastërti: Pastërtia e Trupit dhe Pastërtia e Zemrës. Ndaj është ligjëruar që kush merr abdes, pas tij të thotë: “Dëshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër (me të drejtë) përveç Allahut dhe dëshmoj se Muhamedi është rob dhe i Dërguari i Tij. O Zot! Më bëj nga të penduarit tek Ti dhe më bëj nga të pastruarit!”[7]

Pastrimi i zemrës bëhet duke u kthyer tek Allahu me pendim, ndërsa pastrimi i trupit bëhet me ujë. Vetëm kur të bashkohen këto dy pastrime, lejohet të hysh tek Allahu i Madhëruar, të qëndrosh para tij dhe t’i lutesh Atij.

Pyeta shejhun e Islamit (Ibën Tejmijen) për domethënien e lutjes që ka bërë i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të!): “O Zot! Më pastro nga gjynahet me ujë, borë dhe breshër!”[8] Si pastrohen gjynahet me këto gjëra? Cila është dobia e veçimit të këtyre gjërave? Po kështu fjala e tij (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të!) në një transmetim tjetër ku thotë: “me ujë të ftohtë”, përse me ujë të ftohtë kur uji i nxehtë pastron më mirë?

Ai (shejhu i Islamit) u përgjigj: “Gjynahet i shkaktojnë zemrës nxehtësi, papastërti dhe dobësi, duke bërë që zemra të lëshohet, dhe brenda saj të ndizet zjarri i epsheve që e ndot atë. Gabimet dhe gjynahet janë për zemrën si druri, i cili e ndihmon zjarrin dhe e ndez atë. Ndaj sa më shumë që të shtohen gjynahet, aq më shumë forcohet zjarri i zemrës dhe dobësia e saj. Ndërsa uji e lan ndotësinë dhe e fik zjarrin; e nëse uji është i ftohtë, i jep trupit forcë dhe fuqi; nëse është i përzierë me akull dhe breshër, është edhe më i fuqishëm në ftohje dhe forcim e fuqizim të trupit, dhe si rezultat është më aktiv në fshirjen e gjurmëve të gjynaheve.”

Kjo është domethënia e fjalës së tij (Ibën Tejmijes), por kjo sigurisht që ka nevojë për më shumë shpjegim dhe sqarim, si në vijim.

Dije se këtu janë katër çështje: Dy materiale, të prekshme dhe dy morale, abstrakte:

Papastëria që largohet me ujë është materiale, ajo bashkë me ujin që e pastron atë, ndërsa gjurmët e gabimeve dhe gjynaheve që largohen me pendim dhe kërkim të faljes nga Allahu, që të dyja këto, gjynahu dhe pendimi, janë morale dhe abstrakte, apo shpirtërore. Rezultati është se pastërtia e zemrës, jeta dhe mirësia e asaj nuk mund të plotësohet veçse me të katërta këto, prandaj i Dërguari i Allahut (salallahu alejhi ue selem) ka përmendur një pjesë të secilës prej këtyre, për të tërhequr vëmendjen te pjesa tjetër e tyre, duke i përfshirë të katërta këto çështje në vetëm pak fjalë shumë domethënëse dhe të qarta, si në hadithin e lutjes pas abdesit: “O Zot! Më bëj nga të penduarit tek Ti dhe më bëj nga të pastruarit!”

Nga përsosmëria e qartësisë së të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ue selem) dhe vërtetimi i asaj për të cilën njofton dhe urdhëron është praktikimi i urdhërit të kërkuar abstrakt shpirtëror  në urdhrin material të prekshëm. Kjo shfaqet shumë në fjalët e tij (salallahu alejhi ue selem), si për shembull në hadithin e Ali ibën Ebi Talib (radiallahu anhu): “Kërkoi Allahut udhëzimin dhe korrektësinë. Për udhëzimin, kujto udhëzimin tënd në rrugë, kurse për korrektësinë, kujto gjuajtjen e shigjetës në shenjë.” [Muslimi, 2725]. Padyshim që kjo është nga mësimet dhe këshillat më të mëdha, kur i Dërguari (salallahu alejhi ue selem) e urhdëroi Aliun (radiallahu anhu) që kur t’i lutej Allahut ta udhëzonte në rrugën e pëlqimit të Allahut dhe të xhenetit të Tij, të mendonte sikur ishte udhëtar që kishte humbur rrugën dhe nuk di nga cili drejtim të shkojë, pastaj atij i shfaqet një burrë që e njeh mirë rrugën, dhe ky e pyet atë që ta udhëzojë në rrugën e duhur. Po kështu është edhe rruga për në botën tjetër, e krahasuar me rrugën materiale të prekshme të udhëtarit, dhe nevoja që ka udhëtari drejt Allahut të Madhëruar për dikë që ta udhëzojë e ta drejtojë në atë rrugë që të çon tek Allahu, është më e madhe se nevoja që ka një udhëtar për dikë që t’i tregojë rrugën nga një vend për te një vend tjetër.

Po kështu korrektësia, e cila është goditja në shenjë e objektivit dhe qëllimit, me fjalë dhe me vepër; shembulli për këtë është ai shigjetari që godet objektivin me shigjetën e tij, dhe vetëm nëse e godet atë në shenjë, quhet se qëlloi në shenjë me korrektësi, përndryshe ai e humb objektivin. Po kështu edhe ai që ia qëllon të vërtetës me fjalën dhe veprën e tij, është njësoj si shigjetari që qëllon objektivin në shenjë me shigjetën e tij.

Këto krahasime përmenden shpesh herë në Kuran, si për shembull, në fjalën e Allahut: “Pajisuni për (këtë) udhëtim[9] (të haxhit); e pajisja më e mirë është devotshmëria.” [El Bekare, 197]. Pra, i urdhëron haxhinjtë (pelegrinët) që të pajisen me furnizime për udhëtimin e tyre, dhe të mos udhëtojnë pa marrë furnizimet e nevojshme të udhëtimit, pastaj i tërheq vëmendjen atyre për pajisjen dhe furnizimin që i duhet për në botën tjetër, e që është devotshmëria. Ashtu si udhëtari nuk mund të arrijë në destinacionin e tij veçse me mjetet dhe furnizimet e nevojshme që i mundësojnë arritjen atje, po ashtu edhe ai që udhëton drejt Allahut dhe drejt botës tjetër nuk mund të arrijë veçse me pajisjen me devotshmëri; pra ajeti ka bashkuar mes këtyre dy pajisjeve dhe furnizimeve.

Nga këto bashkime dhe krahasime është edhe fjala e Allahut: “O bijtë e Ademit! Ne ju kemi zbritur rroba që të mbuloni vendet e turpshme, si dhe rroba për zbukurim;[10] por, petku i devotshmërisë është më i miri.[11] Këto janë nga provat e Allahut, që ata të kujtojnë.”[12] [El A’raf, 26]. Pra, ka bashkuar mes dy veshjeve dhe zbukurimeve: zbukurimit të trupit me veshje dhe zbukurimit të zemrës me devotshmëri; mes zbukurimit të jashtëm dhe atij të brendshëm, dhe mes bukurisë së jashtme dhe asaj të brendshme.

Po kështu gjejmë edhe në fjalën e Allahut të Madhëruar: “… kush do ta pasojë udhëzimin Tim, as nuk do të humbë, as nuk do të bjerë në mjerim.” [Ta Ha, 123]. Duke larguar prej tij humbjen – e cila është dënimi i zemrës dhe i shpirtit – dhe mjerimin – i cili është dënimi i trupit dhe i shpirtit gjithashtu; dhe me largimin e këtyre dyjave, personi gëzon mirësi në zemër dhe në trup me udhëzim dhe shpëtim.

Nga këto krahasime është edhe fjala e gruas së Ministrit për Jusufin (alejhis selam) kur e nxori atë për t’ia treguar grave që e kishin qortuar atë pse ishte dashuruar pas tij: “Ja, ky është ai për të cilin më qortuat!” [Jusuf, 32]. Duke u treguar kështu bukurinë e jashtme të Jusufit, kurse më pas tha: “Unë u përpoqa ta josh atë, por ai u mbrojt fort; dhe nëse ai nuk do të bëjë atë që i urdhëroj unë, medoemos, do të burgoset dhe do të jetë nga të poshtëruarit!”[13] Duke njoftuar kështu për bukurinë e tij të brendshme me ndershmërinë e tij; pra i njoftoi ato për bukurinë e brendshme të Jusufit, dhe u tregoi që të shihnin bukurinë e jashtme të tij.

Pra, në hadithin e mësipër, i Dërguari i Allahut (salallahu alejhi ue selem) tërheq vëmendjen me fjalën: “O Zot! Më pastro nga gjynahet me ujë, borë e breshër!” për nevojën e madhe të trupit dhe të zemrës për atë gjë që i pastron, i freskon dhe i forcon ato, kështu që kjo lutje e përfshin edhe këtë edhe atë, e Allahu është i Gjithëdishmi!

E  përafërt me këtë është edhe fjala e të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ue selem) kur dilte nga nevojtorja: “Kërkoj faljen tënde, o Zot!” [Ahmedi, Buhariu, etj]. Këtu ka diçka të fshehtë – e Allahu e di më mirë – që tregon se nevojat personale e rëndojnë trupin dhe e dëmtojnë atë nëse mbahen me zor në bark, ashtu si dhe gjynahet e rëndojnë zemrën dhe e dëmtojnë atë me mbajtjen e tyre në zemër; pra që të dyja këto gjëra që mbahen brenda e dëmtojnë trupin dhe zemrën, prandaj kur del nga nevojtorja e falënderon Allahun që të shpëtoi nga këto gjëra që e dëmtojnë trupin dhe që i dha trupit lehtësim dhe rehati, dhe i kërkon Atij që të të shpëtojë gjithashtu nga dëmtuesi tjetër (gjynahu) dhe të të qetësojë zemrën prej tij, e ta zhdërvjellë atë.

Nuk ka dyshim se të fshehtat dhe domethëniet e fjalëve dhe lutjeve të të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ue selem) kalojnë gjithçka që mund të shkojë në mendje.

Nëntemë

(Papastërtia e idhujtarisë, kurvërisë dhe homoseksualitetit)

Allahu i Madhëruar e ka emërtuar idhujtarinë (shirkun), kurvërinë dhe homoseksualitetin me papastërti dhe ndyrësi, në Librin e Tij, ndryshe nga të gjitha gjanahet e tjera, edhe pse mund t’i përmbajnë këto gjëra, por ato që përmenden në Kuran janë këto, dhe pikërisht në këto ajete:

Për idhujtarinë: “O ju që keni besuar! Me të vërtetë, idhujtarët janë të papastër[14]…” [Et Teube, 28].

Për homoseksualitetin: “Lutit i dhamë urtësi dhe dituri, dhe e shpëtuam prej qytetit që bënte vepra të ndyra. Ata ishin vërtet njerëz të këqij e të pamoralshëm.” [El Enbija, 74]. Kurse homoseksualët nga populli i Lutit thanë: “Dëbojeni familjen e Lutit nga qyteti juaj, sepse ata janë njerëz të pastër!” [En Neml, 56]. Duke e pohuar vetë se bashkë me idhujtarinë dhe mohimin e tyre, ata ishin njerëz të ndyrë e të pistë, kurse Luti (alejhis selam) dhe familja e tij ishin njerëz të pastër.

Për kurvërinë: “Gratë e ndyra (të pandershme) janë për burrat e ndyrë, dhe burrat e ndyrë janë për gratë e ndyra.” [En Nur, 26].

Sa i përket papastërtisë së idhujtarisë, ajo është dy llojesh: Papastërti e rëndë dhe papastërti më e lehtë. Papastërtia e rëndë ka të bëjë me shirkun e madh, të cilin Allahu nuk e fal, sepse Allahu nuk fal që t’i bëhet shok Atij në adhurim. Kurse papastërtia e lehtë ka të bëjë me shirkun e vogël, si syefaqësia e vogël, shtirja para njerëzve, betimi në njerëz të caktuar, frika nga njerëzit apo shpresa tek ata.

Papastërtia e shirkut është fizike, prandaj Allahu e ka quajtur njeriun idhujtar të papastër dhe nuk e ka quajtur të ndotur nga papastërtia, pra vetë ai është i papastër. Nëse rrobat ndoten me urinë apo me alkool, ato bëhen të papastërta, por nuk janë vetë të papastërta, kurse urina dhe alkooli janë vetë papastërti dhe ndytësi. Pra, papastërtia më e madhe është shirku, i cili është gjithashtu padrejtësia më e madhe që bëhet në Tokë.

Papastërtia, si në kuptimin gjuhësor edhe në atë fetar, është ndyrësia që duhet të largohet prej vetes dhe të largohesh prej saj, në mënyrë që të mos e prekësh, të mos e nuhatësh dhe të mos e shohësh, aq më pak që të përziehesh me të apo ta veshësh atë. Natyrshmëria e pastër njerëzore neveritet prej ndyrësisë, dhe sa më me jetë të jetë i gjalli dhe sa më i turpshëm të jetë ai, aq më shumë do ta largojë ndyrësinë dhe aq më shumë do të neveritet prej saj!

Gjërat e ndyra mund të dëmtojnë trupin, ose zemrën, ose që të dyja këto së bashku. Ndyrësitë mund të dëmtojnë me erën e tyre ose me prekjen apo veshjen e tyre, edhe nëse nuk kanë erë të keqe.

Qëllimi është të themi se papastërtitë mund të jenë të prekshme dhe të dukshme, por mund të jenë edhe abstrakte dhe të padukshme, dhe papastërtia e ndyrësia mund të sundojnë mbi shpirtin dhe zemrën e dikujt, sa që një njeri me zemër të gjallë, nga ai shpirt dhe ajo zemër mund të nuhasë erë të keqe dhe të dëmtohet prej saj, ashtu si dëmtohet ai që nuhat erën e kafshës së ngordhur e të qelbur. Kjo shfaqet shpesh në djersën e tij, sa që vetë ai ndjen erë të qelbur nga djersa e tij. Era e qelbur e zemrës dhe e shpirtit lidhet më shumë me anën abstrakte dhe të padukshme të trupit se sa me anën e dukshme të tij, dhe djersa shpërthen nga brenda, prandaj njeriut të mirë i mban djersa gjithnjë erë të mirë, dhe i Dërguari i Allahut (salallahu alejhi ue selem) kishte djersën me erën më të mirë se çdo njeri. Kur i Dërguari i Allahut (salallahu alejhi ue selem) pyeti Umu Sulejm, e cila po mblidhte djersën e tij, se çfarë ere mban, ajo i tha: “Mban aromën e parfumit më të mirë që ekziston.” [Muslimi dhe Ahmedi].

Papastërtia dhe ndyrësia e shpirtit të papastër shtohet dhe forcohet deri sa të shfaqet mbi trup, kurse me shpirtin e mirë e të pastër ndodh e kundërta; kur shpirti i mirë del nga trupi, ai mban aromë të miskut nga më e mira që ekziston mbi tokë, kurse shpirti i papastër mban erë nga e ngordhura më e qelbur që ekziston mbi tokë.

Qëllimi është, se meqënëse shirku dhe idhujtaria është padrejtësia më e madhe, shëmtira më e madhe dhe e keqja më e madhe, padyshim se ai është gjëja më e urryer tek Allahu, dhe Allahu ka vendosur për të, në këtë botë dhe në botën tjetër, dënime që nuk i ka vendosur për asnjë gjynah tjetër; ka thënë se nuk e fal kurrë atë, ata që e bëjnë atë janë të papastër dhe si të tillë ua ka ndaluar t’i afrohen Shtëpisë së Shenjtë të Tij (Kabes), e ka bërë të ndaluar mishin e kafshëve që therrin ata dhe martesën me ta. E preu miqësinë mes tyre dhe besimtarëve dhe i bëri ata armiq të Tij, të engjëjve të Tij, të të Dërguarve të Tij dhe të besimtarëve; si dhe ia ka bërë të lejuar njësuesve të Allahut pasuritë e tyre dhe robërimin e tyre. Kjo, sepse idhujtaria është tretje e të drejtës së Krijuesit, nënçmim i Madhështisë së Hujnizimit dhe adhurimit të Krijuesit, dhe mendim negativ për Zotin e botëve. Allahu i Madhëruar thotë: “Për t’i ndëshkuar hipokritët dhe hipokritet, idhujtarët e idhujtaret, që mendojnë keq për Allahun. Radha e fatkeqësisë le t’i godasë ata! Allahu është zemëruar me ata, i ka mallkuar dhe u ka përgatitur Xhehenemin; eh, sa vend i shëmtuar që është ai!” [El Fet’h, 6].

Askujt nuk i është bashkuar kërcënim e ndëshkim më i madh se ai që i është bashkuar idhujtarëve, sepse ata menduan keq për Allahun prandaj edhe adhuruan të tjerë përveç Tij; përndryshe, sikur të mendonin mirë për Të, do ta kishin adhuruar vetëm Atë ashtu si e meriton, prandaj Allahu ka treguar për idhujtarët se ata nuk e kanë vlerësuar Atë me vlerësimin e drejtë që i takon Atij, në tre vende në Librin e Tij.[15] Si mund ta vlerësojë si duhet Allahun, dikush që i ka bërë Atij shok të barabartë me të, të cilin e do, e ka frikë, shpreson tek ai, i përulet atij, ruhet nga zemërimi i tij dhe i jep përparësi kënaqësisë së tij?!

Allahu i Madhëruar thotë: “Por megjithatë, ka prej njerëzve që në vend të Allahut marrin[16] idhuj të cilët i barazojnë me Allahun dhe i duan njësoj si dashuria[17] për Allahun…” [El Bekare, 165].

Po ashtu, thotë: “I gjithë lavdërimi i përket Allahut^[18] që krijoi qiejt dhe Tokën dhe bëri errësirat dhe dritën.^[19] E megjithatë, ata që mohuan, barazojnë të tjerë me Zotin e tyre.”^[20] [El En’am, 1]. D.m.th. barazojnë të tjerë me Allahun në adhurim, dashuri dhe madhërim.

Ky është ai barazim që idhujtarët e pohuan mes Allahut dhe idhujve të tyre, dhe që do e mësojnë kur të hyjnë në zjarrin e xhehenemit se ajo ishte humbje dhe e pavërtetë e madhe, prandaj do i thonë idhujve të tyre, të cilët do të jenë në zjarr bashkë me ta: “Betohemi për Allahun, ne kemi qenë njëmend në humbje të qartë, 98. kur ju kemi barazuar me Zotin e botëve.” [Esh Shuara, 97-98]. Është e ditur se ata nuk i barazuan idhujt e tyre me Zotin e botëve në Qënien, Cilësitë apo veprat e Tij, as nuk thanë se idhujt e tyre kanë krijuar qiejt dhe tokën, apo se ato mund të japin jetë e vdekje; por i barazuan ato në dashurinë për to, madhërimin e tyre dhe adhurimin e tyre; ashtu si i sheh të bëjnë idhujtarët prej atyre që pretendojnë se i përkasin Islamit.

Çudia është se këta i konsiderojnë besimtarët njësues të Allahut sikur janë nënvlerësues të profetëve, dijetarëve e njerëzve të mirë, vetëm për fajin e tyre që thonë se këta janë robër të Allahut, që nuk zotërojnë për veten e tyre apo për të tjerët as dëm as dobi, as jetë as vdekje as ringjallje, dhe se ata nuk do ndërmjetësojnë kurrë për adhuruesit e tyre, madje Allahu ua ka ndaluar atyre ndërmjetësimin për idhujtarët, kurse për besimtarët njësues të Allahut, ata (pejgamberët dhe njerëzit e mirë të Allahut) do të ndërmjetësojne vetëm pas lejes që do u japë Allahu për të ndërmjetësuar për ata që do Allahu. Pra, ata nuk kanë asgjë në dorë, por e gjithë çështja i përket Allahut, i gjithë ndërmjetësimi i përket Allahut dhe e gjithë mbrojtja i përket Allahut, kurse krijesat e Tij nuk kanë asnjë mbrojtës dhe asnjë ndërmjetës tjetër përveç Allahut.

Idhujtaria dhe mohimi i cilësive të Allahut ndërtohen mbi mendimin e keq për Allahun, prandaj imami i adhuruesve të sinqertë e të pastër të Allahut, Ibrahimi (alejhis selam) i tha kundërshtarëve të tij idhujtarë: “Vallë, a dëshironi hyjni të rreme në vend të Allahut? 87. Çfarë mendoni ju për Zotin e gjithësisë?” [Es Safat, 86-87]. Megjithëse kuptimi është: “Çfarë mendimi keni në lidhje me atë se si do të sillet me ju dhe si do t’ju shpërbleje Zoti i gjithësisë, ndërkohë që ju keni adhuruar të tjerë përkrah Tij, dhe i keni bërë shok Atij?”, por nën këtë kërcënim do të kuptosh të thuhet: “Çfarë të keqe keni menduar për Zotin tuaj, që ju bëri të adhuroni të tjerë përkrah Tij?”

Idhujtari, ose mendon se Allahu i Madhëruar ka nevojë për dikë që të kujdeset për çështjet e botës bashkë me Të, si ministër, ndihmues apo përkrahës – gjë që është nenvlerësimi më i madh për Atë që nuk ka nevojë për asgjë në Veten e Tij, kurse gjithçka tjetër ka nevojë për Të në veten e tyre; ose mendon se fuqia e Allahut të Madhëruar plotësohet me fuqinë e ortakut që ata i bëjnë; ose mendon se Allahu nuk di, kështu që ndërmjetësuesi do e mësojë atë, apo se nuk mëshiron, kështu që ndërmjetësuesi do ta bëjë që të mëshirojë; ose se vetëm Ai nuk mjafton apo se nuk bën atë që do njeriu, derisa të ndërmjetësojë dikush tek Ai, ashtu si ndërmjetësojnë njerëzit te njëri-tjetri, kështu që ka nevojë t’i pranohet ndërmjetësimi për nevojën e tij tek ndërmjetësuesi dhe përfitimi prej tij, duke i shtuar pasurinë pas varfërisë apo duke i dhënë krenari e pushtet pas përçimit e përuljes; ose mendon se Allahu nuk i përgjigjet lutjes së robërve të Tij pa ia kërkuar këtë gjë një ndërmjetësuesi që tia thotë Allahut nevojat e Tij, siç ndodh me mbretërit e kësaj bote, gjë e cila është origjina e idhujtarië së krijesave; ose mendon se Allahu nuk e dëgjon lutjen e tyre për shkak se është larg nga ata, deri sa ndërmjetësuesi ta ngrejë lutjen e tyre tek Ai; ose mendon se disa krijesa kanë të drejta mbi Allahun, kështu që betohet në emër të këtyre krijesave duke përdorur të drejtën dhe vendin që ata kanë tek Allahu dhe duke i marrë ata ndërmjetësues tek Ai, ashtu si kërkojnë njerëzit ndërmjetësues tek të mëdhenjtë dhe mbretërit nëpërmjet dikujt që është i shtrenjtë për ta dhe që ka vend tek ata, dhe të cilit nuk mund tia kthejnë kërkesën.

Padyshim se të gjitha këto janë nënvlerësim i Krijuesit dhe tretje e së drejtës së Tij si Krijues, Mbajtës dhe Drejtues i gjithçkaje, edhe sikur këto të mos ishin tjetër veçse pakësim i dashurisë për Allahun, i frikës ndaj Tij, i shpresës tek Ai, i mbështetjes tek Ai, i kthimit me pendim e adhurim tek Ai, nga zemra e idhujtarit, si rezultat i ndarjes së këtyre mes Allahut dhe ortakut që ai i bën Allahut, duke bërë që madhërimi, dashuria, frika dhe shpresa tek Allahu të pakësohen, të dobësohen dhe të shuhen, për shkak të dedikimit të shumicës apo të një pjese të tyre ortakut që ky i bën Allahut.

Pra, idhujtaria lidhet direkt me nënvlerësimin e Krijuesit të Madhëruar, dhe nënvlerësimi i Krijuesit është shoqërues i pandarë i idhujtarisë, do apo nuk do idhujtari. Prandaj Lavdia dhe Përsosmëria e Krijuesit kërkon që idhujtari të mos falet, por të qëndrojë përgjithmonë në dënimin e dhembshëm dhe të jetë krijesa më e mjerë. Kurrë nuk ke për të gjetur idhujtar që të mos e nënvlerësojë Allahun e Madhëruar, edhe nëse pretendon se ai e madhëron Allahun me atë që bën, ashtu si nuk do të gjesh bidatçi që nuk e nënvlerëson të Dërguarin e Allahut (salallahu alejhi ue selem), edhe nëse pretendon se ai po e madhëron atë me bidatin që bën, sepse ai në realitet pretendon se risia e tij është më i mirë dhe më e saktë se suneti i të Dërguarit të Allahutë (salallahu alejhi ue selem), madje pretendon se ajo risi është suneti, dhe kjo në rast se është injorant dhe imitues, por nëse është i ditur për bidatin që bën, atëherë ai është luftues i Allahut dhe i të Dërguarit të Tij (salallahu alejhi ue selem).

Pra, nënvlerësuesit dhe mangësuesit tek Allahu, i Dërguari i Tij dhe të dashurit e Tij, janë adhuruesit e idhujve dhe ndjekësit e bidatit, sidomos ata të cilët e kanë bazuar fenë e vet mbi bindjen se Fjala e Allahut dhe e të Dërguarit të Tij janë prova me fjalë që nuk sigurojnë bindjen e plotë dhe nuk ofrojnë asgjë nga bindja dhe dija e sigurt! O Zot! A i ka shpëtuar këtyre ndonjë gjë nga nënvlerësimi i Allahut dhe i të Dërguarit të Tij?!

Po kështu ata që mohojnë cilësitë absolute të Allahut të Madhëruar, nga frika e hamenduar e përngjasimit të Allahut me krijesat apo cilësimit të Tij me Qënie, kanë bërë nënvlerësim me të kundërtën e asaj që Allahu ka cilësuar Veten e Tij prej Përsosmërisë absolute.

Qëllimi është se këto dy grupe janë nënvlerësuesit e vërtetë dhe madje më të mëdhenjtë. Aq shumë i ka ngatërruar djalli, sa që mendojnë se nënvlerësimi i tyre është përsosmëri, prandaj bidati është shoqërues i shirkut në Librin e Allahut. Allahu i Madhëruar thotë: “Thuaj: “Zoti im ka ndaluar vetëm^[21] veprat e turpshme, qofshin ato të hapura apo të fshehura,^[22] gjynahun,^[23] shtypjen pa të drejtë,^[24] t’i bëni Allahut shok,^[25] gjë për të cilën nuk ju ka dhënë kurrfarë prove,^[26] dhe të thoni për Allahun diçka që nuk e dini.”^[27] [El A’raf, 33]. Pra, gjynahu dhe shtypja e padrejtë janë shok të njëri-tjetrit, dhe idhujtaria e bidati (të flasësh pa dije për Allahun) janë shok të njëri-tjetrit.

Nëntemë

(Papastërtia e gjynaheve dhe gabimeve)

Papastërtia e gjynaheve dhe gabimeve është e një natyre tjetër nga ajo e idhujtarisë dhe kurvërisë. Kjo papastërti nuk rezulton domosdoshmërisht në nënvlerësimin e Njësimit të Allahut në krijim, zotërim e drejtim të gjithësisë dhe as në të menduarit keq për Allahun, prandaj për këto Allahu nuk ka vendosur ato dënime e ligje të ashpra që ka vendosur për idhujtarinë. Po kështu, legjislacioni i Fikhut Islam është i qartë kur thotë se papastërtitë e lehta falen dhe anashkalohen – siç është papastërtia e lehtë që mbetet pas pastrimit me gurë apo diçka tjetër nga jashtëqitja e madhe, apo papastërtia që mbetet nën sandale apo këpucë, urina e fëmijës që ushqehet me qumështin e gjirit, etj. – përderisa nuk është papastërti e madhe dhe e shumtë. Po kështu, të voglat mund të anashkalohen, por të mëdhatë jo. Njësuesve të Allahut, të cilët nuk e kanë përzierë besimin e tyre me idhujtari, u falet ajo që nuk u falet të tjerëve që nuk janë të tillë.

Nëse njësuesi i Allahut – i cili nuk i ka bërë kurrë shok Allahut në adhurim – e takon Allahun me gabime që janë sa e gjithë toka, Allahu do i japë atij falje sa e gjithë toka. Por kjo nuk mund t’i ndodhë atij që e ka të mangut teuhidin (njësimin e Allahut) dhe e ka përzierë atë me shirk. Teuhidi i pastër, i cili nuk përziehet me shirk, nuk i lë gjynahet të qëndrojnë me të, sepse ai përmban nga dashuria e Allahut dhe Madhërimi i Tij, frika prej Tij, shpresa vetëm tek Ai, diçka që ia lan gjynahet edhe sikur ato të jenë sa e gjithë toka. Kjo, sepse papatërtia e këtij është aksidentale, kurse larguesi i saj (teuhidi) është i fortë, kështu që nuk mund të qëndrojë para tij.

Ndryshe nga papastërtia e kurvërisë dhe homoseksualitetit, e cila është më e madhe se të gjitha papastërtitë e tjera, sepse ajo prish zemrën dhe dobëson shumë teuhidin e personit, prandaj njerëzit që e kanë më shumë këtë lloj papastërtie janë më të shumtit që bëjnë shirk gjithashtu. Sa më zotërues të jetë shirku tek njeriu, aq më e madhe është kjo papastërti dhe këto ndyrësi tek ai, dhe e kundërta, sa më i sinqertë të jetë njeriu në adhurimin e Zotit të tij, aq më larg është ai nga këto ndyrësi. Ja çfarë thotë Allahu për Jusufin e sinqertë (alejhis selam): “Kështu, që të largonim prej tij të keqen dhe të shëmtuarën. Me të vërtetë, ai ishte nga robërit Tanë të sinqertë e të zgjedhur.” [Jusuf, 24].

Dashuria e zjarrtë për figurat (fotot) e ndaluara janë një lloj adhurimi i tyre, madje nga llojet më të larta të adhurimit, sidomos nëse e pushtojnë zemrën, depërtojnë në të dhe bëhen skllavëruese, dhe sigurisht që skllavërimi është adhurim. Pra, i dashuruari i zjarrtë bëhet adhurues i asaj gjëje që dashuron, dhe shpesh dashuria për të, përmendja, malli, pasioni, përpjekja për ta kënaqur dhe privilegjimi i dashurisë për të ia kalon dashurisë për Allahun, përmendjes së Allahut dhe përpjekjes për arritjen e kënaqësisë së Tij. Madje, shumë herë kjo gjë largohet tërësisht nga zemra e të dashuruarit të zjarrtë, dhe ai bëhet i lidhur me atë gjë që dashuron prej figurave, siç e shohim sot. Gjëja që ky dashuron bëhet zot për të që e adhuron në vend të Allahut, kënaqësinë dhe dashurinë për të e paraprin mbi kënaqësinë dhe dashurinë e Allahut, dhe përpiqet të afrohet tek ai ashtu si nuk afrohet tek Allahu, shpenzon për të kënaqur atë ashtu si nuk shpenzon për të kënaqur Allahun, i ruhet gjërave zemërimit të tij ashtu si nuk i ruhet zemërimit të Allahut. Dhe kështu, gjëja që ky dashuron është më parësore për të se Zoti i tij, në dashuri, nënshtrim, përulje, dëgjueshmëri dhe bindje.

Për këtë arsye, dashuria e zjarrtë e ndaluar dhe shirku janë të pandarë nga njëri-tjetri, dhe Allahu e ka cilësuar dashurinë e zjarrtë pikërisht për idhujtarët nga populli i Lutit dhe për gruan e ministrit në historinë e Jusufit (alejhis selam), e cila në atë kohë ishte ende idhujtare. Sa më shumë që të forcohet idhujtaria e njeriut, aq më shumë sprovohet me dashurinë për figurat, dhe e kundërta, sa më shumë që forcohet njësimi i Allahut tek ai, aq më shumë largohet nga figurat. Imoraliteti dhe homoseksualiteti nuk mund të shijohen plotësisht veçse kur ke dëshirë të zjarrtë për to, gjë nga e cila personi që i bën ato nuk mund të shpëtojë, por për faktin se ai lëviz nga një objekt në tjetrin, dëshira e tij e zjarrtë nuk përqendrohet në një objekt të vetëm, por ndahet në hise të shumta, ku secilit objekt të dashur i takon hisja e vet e adhurimit.

Nuk ka gjynahe e mëkate që e prishin më shumë zemrën dhe fenë e dikujt se sa këto dy vepra të shëmtuara (imoraliteti dhe homoseksualiteti), të cilat kanë veçorinë e largimit të zemrës nga Allahut. Këto janë ndyrësitë dhe papastërtitë më të mëdha, dhe nëse zemra lyhet me to, do të largohet nga Ai që është i Mirë dhe tek i Cili nuk ngjitet veçse ajo që është e mirë dhe me erë të mirë. Kështu që, sa më shumë të shtohet ndyrësia e dikujt, aq më shumë largohet ai nga Allahu. Prandaj, Isai (alejhis selam), në një hadith që e ka nxjerrë Imam Ahmedi në librin “Ez Zuhd – Asketizmi”, ka thënë: “Të papunët nuk mund të jenë prej njerëzve të urtë, dhe imoralët nuk mund të ngjiten në mbretëritë e qiellit!”

Përderisa është kjo gjendja e kurvërisë, patjetër që ajo do të ishte shoqëruese e idhujtarisë në Librin e Allahut. Allahu i Madhëruar thotë: “Laviri mund të martohet vetëm me laviren apo idhujtaren, kurse laviren mund ta marrë vetëm laviri apo idhujtari. Këto janë të ndaluara për besimtarët.” [En Nur, 3]. Mendimi i saktë në lidhje me fjalën nëse ky ajet është shfuqizuar apo jo, është si ai nuk është shfuqizuar por qëndron në fuqi; dhe ai përmban edhe tregim të realitetit edhe ndalesë. Ata që pretendojnë se ky ajet është shfuqizuar, nuk kanë sjellë asnjë provë, dhe ajo që i ka futur në dilemë shumë njerëz është shumë e qartë, falënderuar qoftë Allahu, e dilema e tyre lidhet me fjalën e Allahut: “Laviri mund të martohet vetëm me laviren apo idhujtaren…”; a është ky një tregues i realitetit apo është ndalesë, apo lejim? Nëse ky është nje tregim i realitetit, në realitet kemi parë shumë imoralë të martohen me gra të ndershme apo e kundërta; dhe nëse është ndalesë, do të thotë që e ka ndaluar imoralin të martohet veçse me imorale si ai apo idhujtare, dhe kjo është ndalesë për të nga të martuarit me besimtare të ndershme, dhe lejim që të martohet me idhujtare dhe të pandershme, ndërsa Allahu nuk e do kurrë diçka të tillë – sipas tyre.

Përderisa iu pështjellua kjo gjë, ata kërkuan rrugë tjetër për interpretimin e ajetit; disa thanë se me fjalën “martesë” është për qëllim marrëdhënia intime dhe imoraliteti, sikur të thoshte: “Imorali nuk bën imoralitet veçse me një imorale apo idhujtare.” Por ky është një interpretim i gabuar dhe i padobishëm, dhe Fjala e Allahut duhet ruajtur nga dhënia asaj këtë kuptim. Është e ditur se imorali nuk bën imoralitet veçse me imoralen, kështu që çfarë dobie ka që të tregohet kjo gjë në ajet? Prandaj, kur shumica e dijetarëve e panë gabimin e rëndë të këtij interpretimi, u larguan prej tij.

Një grup tjetër thotë: “Shprehja e përdorur në ajet është e përgjithshme por kuptimi është i veçantë, dhe ai ka për qëllim një burrë të caktuar dhe një grua të caktuar: gruan e pandershme që quhej Anak dhe të dashurin e saj, i cili pranoi Islamin dhe i kërkoi lejë të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ue selem) që të martohej me të, dhe atëherë zbriti ky ajet.”[28] Por edhe ky mendim është i gabuar, sepse ky rast i veçantë – edhe pse është shkak i zbritjes së këtij ajeti – nuk mund të kufizohet vetëm në këtë rast, sepse argumentimi i Kuranit është i përgjithshëm, sepse sikur të ishte i përveçëm, atëherë nuk do të mund të argumentohej me të për raste të tjera të njëjta.

Kurse një grup tjetër thotë: “Ajeti është shfuqizuar me Fjalën e Allahut: “I martoni të pamartuarit dhe të pamartuarat ndër ju…” [En Nur, 32]. Por ky mendim është më i gabuar nga të gjitha të tjerat, sepse nuk ka asnjë lloj kundërthënie apo kundërshtimi mes këtyre dy ajeteve, por këtu Allahu urdhëron që të martohen të pamartuarat, dhe njëkohësisht ka ndaluar martesën me imorale, ashtu si ka ndaluar martesën e gruas që është në periudhën e pritjes pas divorcit apo vdekjes së burrit dhe siç ka ndaluar martesën me gratë e ndaluara për shkak të gjakut; kështu që ku është shfuqizuesi dhe i shfuqizuari këtu?

Nëse thuhet: Atëherë çfarë domethënie ka ajeti?

Përgjigja është: se domethënia e ajetit – e Allahu e di më mirë – është se të martuarit i është lejuar që të martohet me grua të martuar më parë dhe të ndershme, dhe ky është kushti për lejimin e martesës së tij, siç është përmendur në suret En Nisa (ajeti 24) dhe El Maide (ajeti 5); dhe kur një vendim qëndron i lidhur me një kusht, ai humbet me humbjen e kushtit me të cilin është lidhur. Kështu, lejimi i martesës në këtë rast është i lidhur me kushtin e të qënit të martuar më parë, dhe nëse ky kusht nuk ekziston, atëherë rrëzohet edhe lejimi i lidhur me ekzistencën e tij. Tani, i martuari ose do t’i përmbahet ligjit të Allahut dhe sheriatit të Tij që e ka caktuar me gjuhën e të Dërguarit të Tij, ose nuk do t’i përmbahet këtij ligji; dhe nëse nuk do i përmbahet, atëherë ai është idhujtar që nuk pëlqen të martohet veçse me një idhujtare si ai; dhe nëse e pranon kushtin por e kundërshton atë dhe martohet me atë që i është ndaluar, martesa e tij nuk është e ligjshme dhe në këtë rast ai është imoral, dhe kështu bëhet i qartë kuptimi i Fjalës së Allahut: “Laviri mund të martohet vetëm me laviren apo idhujtaren…” dhe ky gjykim është i njëjtë edhe për gruan.

Ashtu siç është kuptimi i Kuranit dhe shprehja e qartë e tij, ky gjykim është gjithashtu i pranueshëm në natyrshmëri dhe në logjikë. Allahu i Madhëruar e ka ndaluar robin e Tij që të jetë ortak me një apo disa të tjerë në martesën me të njëjtën grua, apo që të jetë brinar dhe burrë i një lavireje. Allahu e ka bërë natyrën njerëzore që të neveritet nga kjo gjë dhe të mos e pranojë atë, prandaj kur duan ta shajnë së tepërmi një burrë, i thonë: “Burrë i lavires”. Pra, Allahu i Madhëruar ia ka ndaluar muslimanit që të jetë i tillë; dhe me këtë shfaqet urtësia e ndalimit me lavire dhe idhujtare, dhe bëhet i qartë kuptimi i ajetit, e Allahu është Ai që jep sukses.

Ndalimi i martesës me imorale dhe se ky ndalim është ai që i përshtatet Ligjit të Përsosur të Allahut, bëhet i qartë gjithashtu me faktin se tradhtia bashkëshortore nga ana e gruas kthehet me prishjen e shtratit të burrit dhe të atësisë e origjinës apo linjës familjare, të cilin Allahun e ka vendosur mes njerëzve për të plotësuar interesin e tyre dhe atë që është më e mirë për ta, prandaj dijetarët e rendisin këtë gjë në vargun e mirësive të Allahut ndaj njeriut. Kurvëria çon në përzierje të ujit (spermës) dhe ngatërrim të origjinës dhe atësisë, prandaj nga veçoritë e përsosura të Sheriatit Islam është ndalimi i martesës me lavire deri sa ajo të pendohet dhe të presë deri sa të bëhet e qartë se nuk është shtatzënë.

Përveç kësaj, lavirja është e papastër dhe gjë e ndyrë, siç u sqarua më parë, kurse Allahu e ka bërë martesën shkak për dashurinë dhe mëshirën mes bashkëshortëve; por dashuri është vetëm ajo që është e sinqertë, kështu që si do të ishte e mundur që një e papastër dhe e ndyrë të ishte e dashur për një të mirë dhe grua për të?! Bashkëshorti e ka marrë këtë emër për shkak të bashkimit mes dy njerëze dhe ngjasimit mes tyre; pra dy bashkëshortët janë dy të ngjashëm me njëri-tjetrin, kurse urrejtja dhe largimi mes të mirës dhe të ndyrës është diçka e përcaktuar, me ligj dhe me natyrshmëri. Në këtë rast nuk mund të ketë bashkim, mëshirë, apo dashuri. Prandaj, ia ka qëlluar ai që e ka ndaluar burrin të jetë bashkëshort i lavires.

Ku qëndron kjo nga fjala e atij që e lejon burrin të martohet me një grua, me të cilën ai shkon të flejë në darkë, ndërkohë që gjatë ditës ajo ka shkuar me një lavir? Këta që e lejojnë këtë thonë gjithashtu se “Sperma e lavirit nuk ka konsideratë”. Le ta supozojmë se është kështu, por “sperma e bashkëshortit ka konsideratë”, kështu që si mund të bashkohen këto sperma në të njëjtën mitër?

Qëllimi është se Allahu i Madhëruar i ka quajtur lavirët dhe laviret të ndyrë dhe të ndyra, dhe për llojin e kësaj vepre, pra të marrëdhënieve seksuale, është caktuar pastrimi dhe larja e të gjithë trupit, edhe nëse është e lejuar (mes bashkëshortëve). Pas kësaj vepre, personi quhet “xhunub” – i larguar, për shkak të qëndrimit të tij larg nga leximi i Kuranit, namazi dhe xhamia. Atij i ndalohen të gjitha këto deri sa të pastrohet me ujë. Por nëse dikush e bën këtë vepër në haram, ajo e largon zemrën e tij nga Allahu dhe nga bota tjetër, madje bëhet pengesë mes tij dhe besimit, derisa të bëjë një pastrim të plotë me pendim të sinqertë, dhe pastrim të trupit me ujë.

Kurse fjala e homoseksualëve: “Dëbojini ata nga qyteti juaj!^[29] Ata janë njerëz që pastrohen!”^[30] është e të njëjtit lloj me Fjalën e Allahut të Madhëruar për njerëzit e Hendekut: “Ata i munduan besimtarët, vetëm pse këta i besuan Allahut, të Plotfuqishmit, të Denjit për çdo lavd.” [El Buruxh, 8], dhe me Fjalën e Allahut: “Thuaju: “O ithtarët e Librit! A na urreni për gjë tjetër, përveç asaj se besojmë Allahun, shpalljet që na janë zbritur neve dhe ato qe janë zbritur më parë, kurse shumica prej jush janë të pabindur ndaj Allahut?”^[31] [El Maide, 59].

Po kështu edhe idhujtari, e urren njësuesin e Allahut (monoteistin) vetëm për shkak të teuhidit të tij, dhe sepse ai nuk e përzien atë me idhujtari.

Edhe bidatçiu po ashtu, e urren atë që pason rrugën dhe sunetin e të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ue selem) për shkak se ai pason vetëm të Dërguarin dhe nuk e përzien këtë pasim me mendimet e njerëzve dhe me asgjë që e kundërshton atë.

Durimi i njësuesit të Allahut që ndjek sunetin e të Dërguarit (salallahu alejhi ue selem) përballë urrejtjes së idhujtarëve dhe bidatçinjve është më e mirë për të, më e dobishme dhe më e lehtë se sa durimi i asaj që e urren Allahu dhe i Dërguari i Tij prej shkuarjes pas idhujtarëve dhe bidatçinjve.

Nëse të duhet patjetër durim, duro duke ndjekur të vërtetën,

sepse ky është durimi të cilit i lavdërohet përfundimi

[1] Të kryeni marrëdhënie intime.

[2] Kjo fjali përmban dy kuptime: 1. Dy bashkëshortët janë si petk për njëri-tjetrin kur zhveshin rrobat e tyre natën dhe mbulohen së bashku nën një mbulesë. 2. Bashkëshortët janë prehje për njëri-tjetrin.

[3] Një grup prej Murxhive, të cilët i atribuohen Xhehm ibën Safvan.

[4] Ka për qëllim librin “Shifaul Alil” – “Shërimi i të sëmurit”, Kapitulli 29, që flet për ndarjen e Caktimit dhe Dëshriës së Allahut në Krijimin dhe Urdhrin e Tij.

[5] Shtëpia e atyre që i frikësohen Allahut, në botën tjetër, do të jetë në kopshtet e Adnit, nën pemët dhe kështjellat e të cilit rrjedhin lumenj. Ata do të kenë atje gjithçka dëshirojnë dhe gjëra që nuk i ka parë syri e nuk i shkuar në mendje asnjë krijese në dynja. Kështu i shpërblem Allahu të devotshmit, ata besimtarë të cilët i frikësohen Atij dhe i ruhen ndalesave të Tij…

[6] Kështu i shpërblen Allahu të devotshmit, të cilëve engjëjt ua marrin shpirtrat në kohën e largimit të tyre nga kjo botë, duke qenë se ato shpirtra janë të pastra nga mosbesimi e idhujtaria, dhe engjëjt u thonë atyre: “Paqja qoftë mbi ju – si përshëndetje e posaçme për t’u treguar atyre siguri e shpëtim nga çdo e keqe! Hyni në xhenet si shpërblim për veprat që bëtë në dynja prej besimit në Allahun dhe bindjen ndaj Tij dhe ndaj të Dërguarit të Tij.”

[7] Hadith Sahih. Muslimi 234, Tirmidhiu 55.

[8] Buhariu 744, Nesai 895; nga hadithi i Ebu Hurejrës (Allahu qoftë i kënaqur me të!).

[9] Pajisuni me ushqime dhe gjërat e nevojshme për udhëtimin për kryerjen e haxhit që të mos u keni nevojën njerëzve dhe të mos u kërkoni atyre.

[10] Kemi krijuar dhe ju kemi inspiruar të vishni rroba që janë të domosdoshme për të mbuluar vendet e turpshme, si dhe rroba të tjera që janë plotësuese dhe zbukuruese.

[11] Por, qëllimi nga këto rroba është që ju të ndihmoheni me to në adhurimin dhe bindjen ndaj Allahut, dhe jo thjesht për t’u mbuluar e zbukuruar, sepse bukuria e tyre është e përkohshme dhe nuk tregon bukurinë e vërtetë, e cila është bukurua e zemrës dhe e shpirtit; veprat e mira, turpi, frika ndaj Allahut, morali dhe sjellja e mirë.

[12] Të marrin mësim dhe të ndjekin rrugën e drejtë, e të largohen nga e kota.

[13] Gruaja e ministrit, për të shfajësuar veten për atë që kishte bërë, i tha grave që prenë duart nga humbja e mendjes për shkak të mahnitjes nga bukuria e Jusufit: “Ja pra, ky është ai djal për të cilin me qortuat se kisha rënë në dashuri! Dhe ta dini, se unë e kërkova atë dhe u përpova ta josh që të kryente atë që unë doja, por ai u mbrojt dhe refuzoi me vendosmëri të paparë. Por ta dijë, se nëse nuk do ta bëjë atë që i urdhëroj unë, me siguri që do të burgoset dhe do të poshtërohet.” Atëherë, ato gratë i thanë Jusufit: “Bindju zonjës tënde!” Kurse ai iu lut Allahut që ta shpëtonte nga intrigat e tyre.

[14] Idhujtarët janë të papastër në besimin e tyre, veprat e tyre, zemrat e tyre dhe trupin e tyre; ata adhurojnë idhuj në vend të Krijuesit të tyre, luftojnë fenë e Allahut dhe besimtarët, bëjnë mendjemadhësi dhe shkatërrime në Tokë dhe nuk e pastrojnë trupin e tyre nga xhenabeti gjithashtu, d.m.th. nuk lahen e nuk pastrohen pas marrëdhënieve intime dhe nuk ruhen nga papastëritë e tilla si alkooli, derri e qeni. Pra, ata janë të papastër nga brenda dhe nga jashtë, por qëllimi këty është papastëria e brendshme, e bindjes dhe e besimit.

[15] Në suret El En’am, 91; El Haxh, 74; dhe Ez Zumer, 67.

[16] Për adhurim.

[17] E besimtarëve për Allahun.

[18] Prandaj vetëm Allahun lavdëroni e falënderoni me sinqeritet, sepse Ai është Krijuesi dhe Zoti juaj, dhe Krijuesi i gjithçkaje që ekziston.

[19] Bëri errësirat e natës dhe dritën e ditës; errësirat e injorancës, mohimit dhe idhujtarisë, dhe dritën e dijes, besimit dhe bindjes ndaj Tij. Kjo është provë e prerë se Allahu i Madhëruar është i Vetmi që meriton të adhurohet dhe adhurimi duhet te jetë vetëm për Të, por megjithatë, ata që mohuan barazojnë të tjerë me Allahun në adhurim duke i adhuruar dhe madhëruar ata ashtu si i përket vetëm Allahut.

[20] I bëjnë shok Allahut duke adhuruar idhujt dhe gjëra të tjera përveç apo përkrah Allahut, ndërkohë që ato gjëra që ata i barazojnë me Allahun nuk kanë krijuar asgjë as nuk kanë fuqi për asgjë, as për vete as për të tjerët; atëherë me çfarë logjike i bëjnë shok Allahut dhe adhurojnë të tjerë ashtu si duhet të adhurojnë vetëm Allahun?! Thuhet se ky ajet ka qenë ajeti i parë hapës i Teuratit, apo Fatihaja e Teuratit. [Taberiu]. Ky ajet është me të vërtetë një provë më se e qartë dhe shumë domethënëse, këshillë e shkurtër dhe kuptimplotë për ata që meditojnë me logjikë dhe arsyetojnë me mendje të shëndoshë rreth tij.

[21] Allahu ka ndaluar vetëm këto që do të numërohen në vijim të ajetit, dhe jo ato që idhujtarët i kanë bërë të ndaluara si bindje ndaj shejtanit dhe idhujve të tyre.

[22] Veprat e turpshme janë mëkatet e mëdha që quhen turp, si kurvëria dhe homoseksualiteti; qoftë haptazi apo fshehtazi, në publik apo në vetmi, me vepër dhe trup apo me mendje dhe zemër, si mendjemadhësia dhe hipokrizia.

[23] Shkeljen e ndalesave të Allahut në përgjithësi, për të cilat ka ndëshkim tek Allahu; të drejtat e Allahut ndaj njerëzve.

[24] Shtypjen e njerëzve dhe padrejtësinë ndaj tyre; gjërat që lidhen me gjakun (vrasjen), pasurinë dhe nderin; të drejtat e njerëzve kundrejt njëri-tjetrit.

[25] Të adhuroni të tjerë përveç Allahut ose përkrah Tij.

[26] Por ju ka dhënë prova për Njësimin e Tij.

[27] Të thoni që Allahu ka ndaluar këtë e ka lejuar atë, pa pasur dije dhe provë nga Allahu, por duke trilluar gënjeshtër ndaj Tij, për të ndryshuar fenë dhe ligjet e Tij, dhe për të shkelur të drejtat e njerëzve.

[28] Hadith Sahih; Ebu Daudi (2051), Tirmidhiu (3177), Nesai (3228), El Irva (1886) i shejh Albanit.

[29] Dëboni Lutin dhe ata që kanë besuar bashkë me të.

[30] Që janë të pastër nga mëkati i shëmtuar që bënin ata, dhe që pastrohen fizikisht gjithashtu. Janë të pastër nga afrimi në vendin e jashtëqitjes (anusin) e burrave apo të grave.

[31] Disa prej hebrenjve shkuan tek i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të!), dhe e pyetën: “ Cilët janë të dërguarit e Zotit qe ti beson?” Ai u përgjigj: “Besoj në Allahun, në atë që na është shpallur neve dhe në atë që i është shpallur Ibrahimit, Ismailit, Is’hakut, Jakubit, Esbatëve, si dhe atë që i është dhënë Musait dhe Isait, dhe atë që i është dhënë të gjithë të Dërguarve nga Zoti i tyre, pa bërë asnjë dallim mes tyre. Ne i jemi nënshtruar plotësisht Allahut.”Kur përmendi Isan (Mesihun), ata e mohuan profetësinë e tij dhe thanë: “Ne nuk besojmë në atë që beson ti (Isanë – Mesihun). Në atë çast, Allahu i shpall të Dërguarit të Tij këtë ajet. [Taberiu]. Në një transmetim tjetër thuhet se ata thanë: “Pasha Zotin! Nuk dim të ketë popull të ndonjë feje më të pafat se ju në këtë botë dhe në botën tjetër, dhe as fe më të keqe se feja juaj!” Atëherë Allahu zbriti këtë ajet ku thuhet se feja jonë dhe besimi ynë është pikërisht ky, që është besimi i drejtë e i vërtetë, por jeni ju ata që keni devijuar dhe keni dalë nga rruga e Zotit, ne kërkim të dynjasë dhe pushtetit në të, prandaj edhe na urreni e na sulmoni. Megjithatë, jo të gjithë ithatërt e Librit janë kështu, sepse ka prej tyre që e besuan dhe vazhdojnë ta besojnë Muhamedin menjëherë sa mësojnë për të.