94. SURJA “ESH SHARH”

HAPJA E KRAHARORIT

(Mekase, 8 ajete)

Me Emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit

أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ ١

1. A nuk ta hapëm ty (Muhamed) kraharorin,[1]

وَوَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ ٢

2. dhe ta hoqëm barrën,[2]

ٱلَّذِىٓ أَنقَضَ ظَهْرَكَ ٣

3. e cila rëndonte mbi shpinën tënde,[3]

وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ ٤

4. dhe ta ngritëm lart emrin tënd?[4]

فَإِنَّ مَعَ ٱلْعُسْرِ يُسْرًا ٥

5. Me të vërtetë, me vështirësinë vjen lehtësimi![5]

إِنَّ مَعَ ٱلْعُسْرِ يُسْرًۭا ٦

6. Me të vërtetë, me vështirësinë vjen lehtësimi![6]

فَإِذَا فَرَغْتَ فَٱنصَبْ ٧

7. Prandaj, kur të përfundosh (një punë), përkushtohu (në adhurim)![7]

وَإِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرْغَب ٨

8. Dhe vetëm tek Zoti yt drejtohu me gjithë dëshirë (me përkushtim)![8]

-596-

[1] A nuk ta kemi hapur e zgjeruar ty, o Muhamed, kraharorin tënd, për të pranuar ligjet e fesë, për të thirrur në rrugën e Allahut dhe për t’u pajisur me virtytet më të larta të moralit? – Allahu i kujton Profetit ﷺ se i ka dhënë zemër të hapur, të qetë, të gatshme për barrën e shpalljes. “Hapja e gjoksit” është edhe hapje e mendjes, besimit dhe durimit përballë vështirësive të misionit.🔹 Sipas disa dijetarëve, kjo mund të nënkuptojë edhe ngjarjen e hapjes së gjoksit fizikisht në fëmijëri (nga engjëlli Xhibril) si shenjë e pastrimit shpirtëror, por kuptimi kryesor është mendor dhe shpirtëror — qetësi, zgjerim, dhe forcë.

[2] Allahu e ka lehtësuar shpirtërisht Profetin ﷺ nga shqetësimi, ankthi dhe vështirësitë e misionit. Kjo mund të nënkuptojë edhe faljen e mëkateve të vogla njerëzore (para shpalljes), apo heqjen e brengës që ai kishte për njerëzit që nuk besonin. Ky është kujtim se Allahu nuk e lë të vetmuar robin e Tij të sinqertë.

[3] Dhe a nuk ta kemi hequr barrën që rëndonte mbi shpinën tënde? – Ky ajet thekson peshën e madhe të përgjegjësisë që ndiente Profeti ﷺ — si ndaj Zotit, ashtu edhe ndaj misionit. Allahu ia hoqi këtë ngarkesë me shpalljen, me përkrahjen dhe me sigurinë që i dha.

[4] Dhe me begatitë dhe nderimet që të kemi dhënë, a nuk të kemi ngritur në një pozitë të lartë dhe të lavdëruar? – Ky është një prej nderimeve më të mëdha për të Dërguarin e Allahut ﷺ. Emri i tij është i lidhur me emrin e Zotit: në Shehadet: “La ilahe il-lallah, Muhammedun Resulullah”, në ezan, në namaz, në teshehud, dhe në zemrat e miliona njerëzve në çdo kohë.

[5] Prandaj, mos lejo që dëmtimet dhe armiqësia e kundërshtarëve të të pengojnë në përhapjen e mesazhit, sepse me çdo vështirësi vjen lehtësimi; – “Ma‘a” = me, jo pas – pra lehtësimi shoqëron vështirësinë, nuk vjen më vonë;

[6] — po, me çdo vështirësi vjen lehtësimi. – Dy herë përsëritet për të theksuar premtimin e Zotit: Me çdo vështirësi vjen edhe lehtësimi, pa vonesë. Dijetarët e gjuhës vërejnë: në arabisht, “al-ʿusr” (vështirësia) është me “el-”, pra e njëjta vështirësi në të dy rastet, por “yusr” (lehtësimi) është pa “el-”, që tregon dy lehtësime për një vështirësi. Kështu, çdo provë që përballon besimtari shoqërohet nga dy rrugë shpëtimi ose ndihme. Ky është një rregull hyjnor i jetës: sprova nuk është fundi, por preludi i lehtësimit.

[7] Kur të përfundosh punët dhe angazhimet e kësaj bote, përkushtohu me zell në adhurim. – Kur të përfundosh një detyrë, mos u ndal — vazhdo me tjetrën. Disa komentatorë të Kuranit thonë: kur të mbarosh nga punët e dunjasë, kthehu tek adhurimi i Zotit; të tjerë: kur të mbarosh namazin, vazhdo me lutje dhe falënderim. Ky ajet nxit aktivitet të vazhdueshëm shpirtëror dhe përkushtim pa dembeli. Besimtari nuk e njeh pushimin shpirtëror: një vepër e mirë pas tjetrës.

[8] Dhe vetëm te Zoti yt drejtohu me dëshirë dhe shpresë, duke kërkuar prej Tij shpërblimin dhe kënaqësinë. – Ky është përfundim i përkryer shpirtëror: synimi përfundimtar i çdo pune duhet të jetë Zoti. “Ferghab” = dëshirë e zjarrtë, dashuri, përulje dhe kërkim. Çdo përpjekje, çdo vepër, çdo synim duhet të përfundojë në një drejtim të pastër: Allahun.